دریاچه انتاریو از شمال، غرب و جنوب غربی، در محدوده استان انتاریو کانادا بوده و در بخش جنوبی و شرق نیز به ایالت نیویورک از ایالات متحده محدود شده است.
دریاچه انتاریو از شمال، غرب و جنوب غربی، در محدوده استان اُنتاریو کانادا بوده و در بخش جنوبی و شرق نیز به ایالت نیویورک از ایالات متحده محدود شده که مرز آبی شان در بخش میانی دریاچه تعیین شده است. اُنتاریو در زبان بومیان Wyandot، به معنی دریاچه آبهای درخشان (Lake of Shining Waters) است. شاخرود اصلی اش رودخانه نیاگارا از دریاچهErie می باشد. دریاچه انتاریو در انتهای رشته دریاچه های بزرگ از طریق رودخانه St. Lawrence نقش خروجی اقیانوس اطلس را ایفا می کند.
موقعیت جغرافیایی
گستره دریاچه انتاریو نوزده هزار کیلومتر مربع بوده، با حوزه آبگیری نودهزار و صد و سی کیلومتر مربع، تراز هفتاد و چهار متری و با ژرفای میانه دویست و چهل و چهار متری، درازایش 311 کیلومتر بوده و 85 کیلومتر هم پهنا دارد. در میان دریاچه های بزرگ و هشت آب اصلی شیرین در آمریکای شمالی، شرقی ترین و از نظر مساحت کوچک ترین است. نوارهای پیرامونی خلیجی(Baymouth Bar)، ساخته شده بر اثر بادهای چیره و امواج، شماری از جزایر مرجانی و ساحل های سایبان داری را بیشتر در نزدیکی ایالت خودمختار Prince Edward، اُنتاریو و شرقی ترین کناره ها پدید آورده اند. این نوارهای خلیجی پدیدآمده، مانند”پارک ایالتی Sandbanks” و”پارک ملی ساحل جزیره Sandy” به خودی خود سایتهایی از سواحل به شمار می روند. بیشتر این نوارهای ساحلی شنی به تالاب های بزرگی پیوسته اند که شمار گسترده ای از گونه های گیاهی و جانوری را در خود جای داده اند، چنانکه محل استراحت قابل توجهی را هم برای پرندگان مهاجر فراهم کرده اند.
رودخانه های عمده حوزه آبریز”دریاچه انتاریو”، رودخانه های Niagara، Don River، Humber، Trent، Cataraqui، Genesee، Oswego، Black، Little Salmon و Salmon River می باشند.
آلودگی ناشی از فعالیت های بی رویه کشاورزی و صنعتی، متاسفانه منجر به کاهش کیفیت آب دریاچه شده است. گرچه برپایه یک خوش بینی محتاطانه به نظر می رسد که میزان آلاینده ها رو به کاهش باشد.
ناوبری دریاچه و اقیانوس
آبراهه دریاچه های بزرگ، جریان آب دریاچه را با راه دریایی St. Lawrence به اقیانوس اطلس پیوند داده و آب های بالادست را نیز از طریق کانال Welland به رودخانه های دیگر در زنجیره و دریاچه Erie می رساند.
آبراهه Trent-Severn نیز حرکت قایق های تفریحی را از طریق دریاچه Simcoe از خلیج Quinte در”دریاچه انتاریو” به خلیج Georgian در دریاچه Huron ، امکانپذیر کرده است.
آبراهه Oswego دریاچه را در Oswego با خروجی هایی به رودخانه Hudson، دریاچه Erie و دریاچه Champlain، به سامانه آبراهه نیویورک پیوند می دهد.
آبراهه Rideau، نیز رفت و آمد قایق های تفریحی از دریاچه انتاریو در Kingstone را به رودخانه Ottawa در مرکز شهر اُتاوا امکانپذیر کرده است.
جزیره های دریاچه
همه جزیره های دریاچه انتاریو، کمابیش در کناره های شرقی و شمال شرقی قرار گرفته اند. جزیره های تورونتو در کناره های شمال غربی، بقایای یک دماغه از شن و ماسه هستند، درحالیکه بیشتر جزیره های شرقی بزرگ تر، در لایه های زیرین سنگ بستر سراسر ناحیه قرار دارند. جزیره Wolfe در نزدیکی Kingston بزرگ ترین جزیره بندرگاه است که مورد استفاده کشتی های مسافربری کانادا و آمریکاست.
شماری از جزیره های دریاچه در زیر آمده اند:
- جزیره های Toronto- تنها جزیره های انتهای غربی دریاچه
- جزیره Association
- جزیره Galloo
- جزیره Amherst
- جزیره Simcoe
- جزیره Garden
- جزیره Grenadier
- جزیره Waupoos
- جزیره Nicholson
- جزیره بزرگ
تاریخچه
این دریاچه نخستین بار در سال 1641 از سوی اروپایی ها “اُنتاریو” نامیده و در سال 1656 بر روی نقشه های آمریکای شمالی درج شد. نبرد میان انگلیسی ها و فرانسوی ها و هم پیمانان شان بر سر تجارت محلی پوست، جلوی استقرار اروپایی ها را تا زمان تصدی انگلیسی ها در سال 1763 گرفت. نخستین گروه عمده از ساکنین، سلطنت طلب هایی بودند که بیشترشان در کرانه شمالی دریاچه مستقر شدند. سنگین ترین لشگرکشی های نبرد 1812 میان ایالات متحده و بریتانیای کبیر در نزدیکی دریاچه انتاریو صورت گرفت، ناوهای Hamilton و Scourge که در طوفان سختی گم شدند نیز پس از جستجو در کف آب های نیاگارا پیدا شدند.
یک سری نقاط بازرگانی از سوی انگلیسی ها و فرانسوی ها بنیانگزاری شد. پس از جنگ فرانسوی ها و سرخپوست ها، همه دژهای پیرامونی دریاچه به کنترل انگلیسی ها درآمد. به عنوان شرقی ترین و نزدیک ترین دریاچه به کرانه های اقیانوس اطلس در هر دو کشور کانادا و ایالات متحده، مراکز جمعیتی اکنون در میان کناره های قدیمی دریاچه همچون Kingstone و Ontario (که پیشتر در زمان دژ Frontenac و در سالهای 1670، پایتخت پیشین کانادا بوده) شکل گرفته اند.
پس از نبرد 1812، با ساخت کانال در دو سوی مرز و رفت آمد سنگین کشتی های بخار، دریاچه بدل به کانون فعالیت های تجاری شد و میزان رفت و آمد کشتی های بخار در میانه قرن نوزدهم پیش از رقابت با خطوط راه آهن به اوج خود رسید.
در پایان قرن نوزدهم و در آستانه قرن بیستم، یک گونه از کشتی شن کش به نام Stonehooker در کرانه شمال غربی دریاچه، به ویژه پیرامون بندر Credit و Bronte به کار افتاد که کارش خراشیدن و خرد کردن سنگ های رس بخش کم عمق دریاچه برای کاربرد در ساخت و ساز، به ویژه در شهر روبه رشدی همچون تورنتو بود.
آب و هوای دریاچه انتاریو
دریاچه از یک آهنگ ویژه یازده دقیقه ای ویژه آبهای بسته برخوردار است. معمولا اثر این ریتم ویژه آبهای بسته سه چهارم اینچ و برابر با دو سانتی متر است که ممکن است دامنه اش تا حد زیادی با حرکات زمین، بادها و یا تغییرات فشار جوی افزایش بیابد.
از آنجاییکه دریاچه انتاریو ژرف است و با توجه به ملایم شدن آب و هوای زمستانی اش با جریان هوای گرم از سوی غرب، آب های آزاد این دریاچه به ندرت یخ می زند. از ماه نوامبر تا می، بخش اصلی آب از دمای همگنی برخوردار است. از ماه جون تا اکتبر، دمای آب لایه بندی می شود: لایه بالایی گرم به ضخامت10 تا 20 میلی متر و یک لایه خنک تر پایینی. معمولا دما در بخش های با ژرفای زیر صدمتر، کمتر از 5 درجه سانتی گراد است.
