زمان خوردن میان وعده در مدرسه کاتولیک سنت روچ در تورنتو در جریان است. بچه‌ها با نظم و ترتیب به صف می‌شوند و به میز معلم نزدیک شده و پرتقال های آبدار و ماست های طعم دار را برداشته و پشت میزهای خود می نشینند و آنها را می خورند.
این یک اقدام مهم برای دانش آموزان است زیرا یک وعده غذایی کوچک و رایگان به آنها کمک می کند روز خود را بهتر سپری کنند.
دانش‌آموزان نیز می‌گویند که این میان‌وعده به آنها کمک می‌کند تا در انجام تکالیف مدرسه و فعالیت‌هایشان بهتر عمل کنند یا اگر بدون صبحانه از خانه خارج شده اند می توانند با خوردن این میان وعده، مواد مغذی بدنشان را تامین کنند.
در پشت صحنه، داوطلبان سخت کار می کنند تا میان وعده صبح را آماده کنند. این فقط یکی از برنامه‌های غذایی مدرسه است که توسط مردم جامعه و در غیاب برنامه ملی انجام می‌شود؛ برنامه‌ای که به گفته کنشگران، زمان انجام آن فرا رسیده و به شدت مورد نیاز است.
برنامه غذایی مدرسه سنت روچ از سه جریان مالی استفاده می کند: کمک های مالی والدین، کمک های خیریه شورای مدارس کاتولیک منطقه تورنتو، بنیاد آنجل و کمک های مالی سازمان خیریه کودکان منتخب رئیس جمهور. اما هر ساله تامین مالی برنامه غذایی مدارس به دلیل بالا رفتن قیمت ها سخت تر می شود.
بر اساس گزارش ها، کانادا تنها کشوری در گروه 7 است که برنامه غذایی مدارس ندارد. این بدان معناست که رویکرد همسویی برای تغذیه دانش آموزان در سراسر کشور وجود ندارد. به گفته محققان، از آنجایی که تورم بالا بر قیمت مواد غذایی تأثیر گذاشته، کودکان بیشتری به این برنامه نیاز دارند.
بر اساس مرکز آمار کانادا، از هر چهار کودک کانادایی، یک نفر با «ناامنی غذایی» مواجه است؛ ناامنی غذایی یعنی زمانی که فرد نمی‌تواند به رژیم غذایی با کیفیت یا غذای کافی دسترسی داشته باشد. در همین حال، 33 درصد مراجعه کنندگان به بانک غذا را کودکان تشکیل می دهند.
در حالی که بسیاری از کشورهای دیگر پس از جنگ جهانی دوم برنامه غذایی مدارس را ایجاد کردند، دولت کانادا استدلال کرد که خانواده‌ها در عوض می‌توانند به برنامه کمک هزینه خانواده تکیه کنند.
در حال حاضر چندین استان در زیرساخت های موجود سرمایه گذاری می کنند، مانند بریتیش کلمبیا که مبلغ 214 میلیون دلار را طی سه سال برای برنامه های غذایی مدارس تعیین کرده است.
